Pierogi z czterech stron świata

Pomysł przygotowywania sakiewek z ciasta, wypełnionych sycącym i bogatym w smaku nadzieniem wywodzi się z Chin i na terenach wschodniej Europy przyjął się dopiero w XVIII wieku. Etymologia słowa „piróg” wskazuje na staropolskie ciasto obrzędowe, którego historia sięga czasów słowiańskich i kultu słońca. W tej wersji danie to zbliżone było raczej do pieczonego pasztetu, niż nadziewanych klusek. Jeśli jesteśmy miłośnikami dań przygotowanych na bazie aromatycznego farszu, nie warto zamykać się w ramach wytyczonych przez rodzimą kuchnię. Wyruszamy w podróż po smakach pierogów , Senegalu, Chin czy Kaukazu, w wersji zapiekanej, jak i gotowanych tradycyjnie we wrzącej wodzie lub na parze.

Na wolnym ogniu

Najpopularniejszym sposobem przygotowania pierogów jest gotowanie. Smakoszom tej formy podania z pewnością przypadną do gustu gruzińskie chinkali z mięsem, wypełnione aromatycznym bulionem, który wypijamy tuż po przegryzieniu ciasta. Inną odmianą gotowanych sakiewek z ciasta pszennego, są wietnamskie pierożki bánh bao, pochodzące od chińskich kluseczek, a raczej bułeczek, gotowanych na parze (baozi chin. bułeczka). Co ciekawe, mimo że dla Europejczyka wyglądają jak danie , w krajach dalekowschodnich stanowią odpowiednik codziennej kanapki. W Wietnamie pojawiły się one za sprawą imigrantów z prowincji Kanton. Tradycyjnie podawane są z nadzieniem mięsnym i jajkiem.

Chrupiący kąsek

Pierogi z chrupiącą skórką mają równie dużo zwolenników, co te klasycznie podane z wody. Przykład? Ameryka Południowa, gdzie prym wiodą apetyczne empanadas, czyli pierogi z ciasta francuskiego lub pszennego. Kluczem do uzyskania ich niepowtarzalnego smaku jest lub zapiekanie na blaszce, aż do uzyskania złocistej barwy. Jeszcze bardziej chrupką odmianą pierogów są znane wśród ludów mongolskich i tatarskich czebureki z mięsnym nadzieniem – mielonym lub pokrojonym w drobne kawałeczki. Podobnie jak bánh bao w kulturze bliskowschodniej pełnią one rolę przystawki czy przekąski i podawane są bez sztućców.

Vorwerk