Polska: kraj maminsynków?

Wśród ogółu pełnoletnich osób niezamężnych i nieżonatych, które , najmniejszy odsetek stanowią osoby mieszkające w miastach liczących 500 tys. i więcej ludności, największy zaś te, które mieszkają na wsi. Mężczyźni nieco częściej niż kobiety pozostają w rodzinnym domu na wsi, kobiety natomiast w miastach od 100 tys. do 499 999 mieszkańców.

Ponad połowę omawianej grupy osób (54%) stanowią młodzi ludzie w wieku 18–24 lata. Jedna trzecia (34%) ma od 25 do 34 lat, pozostali zaś (12%) ukończyli 35 lat.

Mimo że kawalerowie chętniej niż panny pozostają w rodzinnych domach, to widoczna jest pewna zależność od wieku. Z rodzicami mieszka nieco więcej mężczyzn niż kobiet po 35 roku życia (14% wobec 10%), a spośród mających od 18 do 24 lat – więcej kobiet niż mężczyzn (57% wobec 52%).

Wykształceni, ale uzależnieni finansowo

Dwie trzecie (66%) osób, które osiągnęły już pełnoletniość i nadal mieszkają z rodzicami pod jednym dachem, ma wykształcenie średnie lub pomaturalne. Co piąta (19%) osoba z tej grupy legitymuje się dyplomem wyższej uczelni (w tym licencjatem), a co siódma (15%) ma wykształcenie podstawowe lub gimnazjalne.

Niemal jedna trzecia (30%) osób pełnoletnich stanu wolnego, które nie opuściły jeszcze „domowego gniazda”, jest finansowo całkowicie zależna od swoich rodziców (opiekunów). Blisko połowa (47%) tej grupy nie potrzebuje wsparcia materialnego, ponieważ posiada wystarczające środki na swoje utrzymanie (a mimo to nie dąży do lokalowej samodzielności). Co czwarty dorosły mieszkający z rodzicami (23%) jest po części zależny od nich finansowo.

Osoby pracujące nie zawsze dysponują wystarczającymi na utrzymanie – łącznie nieco ponad jedna czwarta (27%) korzysta z materialnej pomocy rodziców (częściowo albo całkowicie). Zdecydowana większość pracujących (73%) ma jednak zarobki wystarczające do całkowitej niezależności finansowej, a mimo to nadal mieszka z rodzicami pod jednym dachem. Pełna zależność finansowa od rodziców dotyczy przede wszystkim pełnoletnich uczniów i studentów mieszkających z rodzicami (76% z nich nie ma własnych dochodów) oraz bezrobotnych (56%).

...bo nie ma mieszkania

Wśród przyczyn mieszkania pełnoletnich dzieci z rodzicami najczęściej wymienia się powody ekonomiczne, a więc brak (42%), brak pieniędzy (16%), brak pracy (8%), niższe koszty utrzymania (2%). Nauka (na poziomie średnim lub wyższym) i związane z nią obowiązki to powód wyjaśniający brak możliwości lokalowego usamodzielnienia się dwóch piątych pełnoletnich z omawianej grupy (42%). Jedna czwarta odkłada start w samodzielne życie z powodu wygód (24%) lub lenistwa (2%), a kolejna jedna czwarta – z powodu zależności emocjonalnych, poczucia więzi i chęci mieszkania z rodzicami (23%). Mniej osób nie decyduje się na opuszczenie domu rodzinnego ze względu na dobre warunki lokalowe (9%), własną niesamodzielność (8%) oraz samotność (7%). Jeszcze rzadziej wymieniane powody to m.in. konieczność pomagania rodzicom (4%), opiekowanie się członkami rodziny (2%) lub własna choroba, co związane jest z opieką rodziców (3%).

...bo wygodniej

Powody pozostawania w „rodzinnym gnieździe” różnią się w zależności od wieku. W grupie osób od 18 do 24 roku życia najczęściej wymienianą przyczyną lokalowej zależności jest kontynuowanie nauki. Odmienne powody determinują zamieszkiwanie z rodzicami osób od 25 do 34 roku życia. W tej kategorii wiekowej najczęściej wymienianą przyczyną jest brak mieszkania oraz dobre warunki lokalowe w domu rodzinnym. Wśród osób stanu wolnego, które przekroczyły 35 rok życia, pozostawanie w domu rodzinnym jest spowodowane głównie wygodą oraz brakiem własnego mieszkania. Z kolei w grupie osób stanu wolnego mających 45 lat i więcej znaczącym czynnikiem jest również opieka nad członkami rodziny i pomoc, jakiej wymagają.