Dlaczego lubimy to, co urocze

Według biologów ma to dużo wspólnego z przetrwaniem naszego gatunku - jesteśmy tak uwarunkowani, że łatwiej dostrzegamy ludzkie dzieci. Wszak nowonarodzone maluchy są tak bezbronne, że bez opieki dorosłych nie byłyby w stanie przeżyć, dlatego niemowlęta mają wywołać silną reakcję, chęć podjęcia . Nasza słabość do tego, co słodkie, czyni nas bardziej chętnymi do interakcji z dziećmi. Ten mechanizm zapewnia przetrwanie i kontynuację gatunku ludzkiego.

Uczeni odkryli, że ludzie reagują jednakowo dobrze na niemowlęta i dzieci wszelkich gatunków bez względu na to czy są to szczenięta, , czy gąsienice. To dlatego, że z natury jesteśmy predysponowani do odbierania sygnałów od tego, co urocze. Jako takie postrzegamy np. nieproporcjonalnie dużą, okrągłą głowę, wielkie oczy, grube policzki, duże czoło, okrągłe i miękkie ciało. Te cechy są powszechne u niemowląt właśnie. Ich widok aktywuje układ mezokortykolimbiczny, który odpowiada za odczuwanie euforii podobnej do tej wywoływanej stosowaniem .

Co ciekawe, przyciągają nas także przedmioty nieożywione, które wywołują poczucie podobne do tego, jakie wywołuje dziecko. Mogą to być np. balony i skały w kształcie bałwana, a nawet znaki interpunkcyjne, np. dwukropki z myślnikami czy nawiasami. Ogólnie rzecz ujmując, im bardziej „słodki" jest przedmiot, zwierzę czy osoba, tym silniejsza jest nań odpowiedź. Dlatego chętniej szukamy „słodkich" istot żywych czy rzeczy, by je dotknąć, przytulić, czy po prostu pozachwycać się.