2 listopada - Dzień Zaduszny

Wielkim orędownikiem tradycji modlitw za zmarłych był benedyktyński opat z Cluny (Francja) Odilon, który w 998 roku polecił, by we wszystkich klasztorach o regule benedyktyńskiej Dniem Zadusznym był 1 listopada. Obchody miały stanowić przeciwwagę dla pogańskich obrządków czczących zmarłych. Z czasem władze kościelne przeniosły święto na 2 listopada.

Obchody tego dnia są ściśle powiązane z katolickim dogmatem o istnieniu czyśćca, który został ogłoszony na Soborze w Lyonie w 1274 r., a potwierdzony i wyjaśniony przez Sobór Trydencki. Według niego wierni zmarli, którzy odeszli z tego świata w stanie grzechu, trafiają do czyśćca, który stanowi "przedsionek nieba" - miejsce, w którym dusze są oczyszczane ze wszystkich rzeczy niepodobających się Bogu. Według katolickiej nauki czyściec nie jest miejscem kary, a przygotowania do spotkania z Bogiem w niebie - dusze tam przebywające mogą być pewne zbawienia.

Wierni starali się nieść pomoc duszom cierpiącym w czyśćcu poprzez modlitwy i jałmużny i oczywiście przez uzyskiwanie odpustów, które mogły być ofiarowane za bliskich. Do dzisiaj przetrwał przede wszystkim zwyczaj odwiedzania w tym dniu grobów (ale w mniejszym stopniu, niż 1 listopada), zapalania lampek i świec. Zachował się też zwyczaj składania ofiar pieniężnych w parafiach za dusze najbliższych zmarłych, na tzw. wypominki, tj. kartek, na których są wymienione imiona i nazwiska zmarłych. Każdy kapłan tego dnia ma odprawia trzy msze - jedną w intencji poleconej przez wiernych, drugą - za wszystkich wiernych zmarłych i trzecią - według intencji papieża.

W Kościele katolickim w Polsce Dzień Zaduszny ma rangę wspomnienia obowiązkowego, jako wspomnienia wszystkich wiernych zmarłych. 2 listopada nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy.