Czego nie wiemy o psach?

Jak obliczyć wiek psa

Większość ludzi sądzi, że określenie wieku psa w ludzkich latach polega na przemnożeniu lat czworonoga przez siedem. Jednak ta metoda jest niedokładna. Zastosowanie jej np. u dwunastoletniego psa oznacza „dodanie" mu około dwudziestu lat. Mnożenie przez siedem jest adekwatne, gdy pies liczy sobie 4,5 lat.

dojrzewają szybciej niż ludzie. Osiągają równowartość dwudziestu jeden lat u człowieka, gdy kończą zaledwie dwa lata. Później proces ten spowalnia się do około czterech ludzkich lat na rok życia czworonoga.

Najdłużej żyją czworonogi, które osiągają kilkanaście kilogramów, często osiągają wiek nawet kilkunastu lat. Najkrótszą długością życia cechują się zwierzaki o wadze powyżej 45 kilogramów - są uważane za stare już w wieku sześciu - siedmiu lat.

Jaki jest zatem wzór pozwalający na najdokładniejsze określenie wieku psa w ludzkich latach? Należy odjąć dwa od liczby jego lat, pomnożyć wynik przez cztery i dodać dwadzieścia jeden lat.

Jak widzi pies

Inne mylne powszechne przekonanie to takie, że psy widzą świat w czarno-białych barwach. Choć odbiór przez nie koloru jest nieco ograniczony i odmienny od naszego, to dostrzegają różnobarwność.

Ludzie widzą świat w kolorze, ponieważ (zazwyczaj) mają w oczach trzy rodzaje komórek odbierających barwy. Są one wrażliwe na czerwone, zielone i niebieskie światło, a odmienne poziomy intensywności i proporcje tych trzech kolorów odbieranych przez nasze są przetwarzane przez mózg w celu wytworzenia pełnej palety barw świata, jakim go znamy.

Niektórzy ludzie jednak nie widzą wszystkich barw, nie mogą postrzegać tych, których rozpoznawanie zależy od uszkodzonego receptora. Dwa najpowszechniejsze typy zaburzeń dotyczą czerwono-zielonych i niebiesko-żółtych receptorów powodujące niemożność rozróżnienia wymienionych w parach barw.

Zaburzenie postrzegania kolorów znacznie częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet, ponieważ zwykle jest związane z chromosomem X. Mężczyźni posiadają tylko jeden chromosom X, więc jego defekt może skutkować niewłaściwym widzeniem. W przypadku pań, które wszak są „posiadaczkami" dwóch chromosomów X, obydwa muszą być uszkodzone, by nastąpiło zaburzenie widzenia barwnego. Co więcej, około połowa populacji kobiet jest tetrachromatyczna, tzn. posiadają 4 różne rodzaje receptorów barw, co wiąże się z tym, że rozróżniają więcej kolorów niż osoby o trzech rodzajach komórek odbierających barwy.

Widzenie kolorów przez psy przypomina postrzeganie barw przez ludzi o ślepocie czerwono-zielonej, choć są również inne różnice. Psy są mniej wrażliwe na zmiany w odcieniach szarości, a także dostrzegają średnio tylko około połowę (w porównaniu do ludzi) modyfikacji poziomu jasności.
Psy również wydają się być krótkowzroczne niż ludzie. Jednakże w innych aspektach przewyższają nasze możliwości wzrokowe. Psy są znacznie bardziej wrażliwe (10 do 20 razy) niż ludzie na ruch w odległości. Co więcej ich sposób widzenia doskonale nadaje się do polowania podczas świtu i zmierzchu.

Połączenie sposobu ich poruszania się i czułości podczas zmierzchu z szerszym widzeniem peryferyjnym sprawia, że oczy psa są bardzo użyteczne do polowania na szybko poruszającą się ofiarą.