Mity na temat starości obalone

Kryzys wieku średniego nie istnieje?

Pomysł na nazwanie określonego zespołu czynników kryzysem wieku średniego „chwycił" w 1960 roku. „Kryzys" nie stał się jednak jednostką chorobową, bowiem jego rozwój nie został potwierdzony w żadnych badaniach empirycznych. Każdy z nas doświadcza wielu znaczących „przejść" w ciągu kolejnych lat, a nie „hurtem" w danym okresie. Ponadto, różni ludzie odmiennie reagują na przeżywane doznania. Oczywiście kolejne etapy życia są związane z określonymi zadaniami, doświadczeniami, etc. niemniej jednak główną trudność we wskazaniu okresu polega na tym, że ów „wiek średni" zmienia się wraz z upływem epok - dziś ludzie, którzy mają ponad pięć czy sześć dekad, to często w pełni sprawne, aktywne osoby. Skłonność do ryzyka i nieodpowiedzialnych zachowań statystycznie spada wraz z wiekiem, ale sposób postępowania zależy także od osobowości.

Wiek a utarta komórek nerwowych

Nie istnieją badania naukowe, które potwierdzałyby utratę znaczącej liczby komórek mózgowych w związku ze starzeniem się. Ponadto, naukowcy uważają, że zmiany w mózgu są zazwyczaj związane ze osłabieniem połączeń, a nie zmniejszeniem ilości komórek nerwowych. Właściwie, w mózgach osób starszych zauważa się wzrost mieliny, otoczki okrywającej komórki mózgowe i pomagającej w komunikacji między nimi. Seniorzy wykazują zwiększoną możliwość korzystania z obu półkul mózgu przy wykonywaniu określonego zadania. Według niektórych badań można rozwijać nowe komórki mózgowe, a wysiłek fizyczny stanowi jeden z czynników tego wzrostu.

Zapominalstwo cechą seniorów?

Zdarza się, że gdy starsza osoba czegoś zapomni, zrzuca to na swój wiek, ale zapominalstwo to ogólnoludzka cecha i ilość przeżytych wiosen nie musi mieć z nią związku. Inaczej rzecz ma się z problemami z pamięcią odznaczającymi rozwój choroby - np. lub choroby Alzheimera. W każdym razie zupełnie naturalną rzeczą jest niepamiętanie o wszystkich najdrobniejszych „sprawach do załatwienia".

Badania wykazują, że niektóre aspekty pamięci ulegają wraz z wiekiem pogorszeniu, inne zaś - poprawie. Wśród tych drugich wymienia się m. in. analizę faktów i zdolność wydawania adekwatnych sądów o rzeczach i sytuacjach.

Kto cierpi na syndrom opuszczonego gniazda?

Dla rodziców, których jedynym obowiązkiem było wychowywanie dzieci, opuszczenie przez pociechy rodzinnego domu, może być bardzo trudne. Jednakże, w przypadku większości muszącej dzielić czas między pracę a obowiązki domowe, to sytuacja postrzegana jako naturalna kolej rzeczy i okres trochę większej swobody. Syndrom pustego gniazda został zidentyfikowany po raz pierwszy w 1966 roku w oparciu o badania z udziałem 16 kobiet hospitalizowanych z powodu . Uznano, że syndrom może występować powszechnie i stanowić jedną z przyczyn depresji w wieku dojrzałym. W istocie seniorzy cenią sobie okres, w którym mają więcej czasu na oddawanie się hobby, poza tym, ich domy nierzadko wciąż wypełnia dziecięcy śmiech - wszak wielu z nich sprawuje opiekę nad wnukami, gdy młodzi rodzice są zajęci pracą.

Wesołe jest życie staruszka?

A owszem, jest weselsze niż się powszechnie przyjmuje, przynajmniej statystycznie. Jakkolwiek dojrzały i starszy wiek częściej wiąże się z dolegliwościami zdrowotnymi, nie oznacza to, że jesień życia jest szara i smutna. Uczeni odkryli, że starsi mają tendencję do skupiania się tym, co pozytywne, podczas gdy osoby młodsze nad wyraz przejmują się problemami, stresują z byle powodu i łatwiej piszą „czarne scenariusze". Pewną przeszkodą w cieszeniu się pełnią życia na starość jest doświadczanie , ale i to się zmienia, seniorzy coraz częściej angażują się w wolontariat czy słuchają wykładów na UTW, a to sprawia, że grono ich znajomych znacznie się poszerza.