Nie tylko biel. Stroje ślubne z różnych zakątków świata

Japonia

Tradycyjne obrzędy ślubne odbywają się zgodnie ze wskazaniami szintoizmu. Kostium ślubny pani młodej składa się z kimono, któremu towarzyszą japońskie sandały na koturnach. Głowę kobiety zdobi charakterystyczne nakrycie mające zakryć jej „rogi” zazdrości i egoizmu. Stanowi ono symbol kobiecego posłuszeństwa w małżeństwie. Kolor szaty ślubnej najczęściej jest śnieżnobiały, czasem zawiera czerwone wstawki. W przeszłości również skóra kobiety była malowana na biało. Wbrew pozorom szintoistyczny obrzęd ślubny ma dość krótką historię. Pojawił się dopiero z końcem XIX-wieku w ramach inspirowanej przez władze akcji popularyzowania rodzimej japońskiej religii. Obecnie śluby w tym stylu tracą popularność, a coraz więcej par, niezależnie od wyznawanej religii, decyduje się na ceremonie naśladujące zachodnie wzory.


Europa

Podróżując po świecie, możemy napotkać białą suknię ślubną pod każdą szerokością geograficzną, również w miejscach, gdzie funkcjonuje w oderwaniu od lokalnej kultury i religii. Choć może nawiązywać krojem do miejscowych tradycji, jej rodowód jest bez wątpienia europejski. Współcześnie dla mieszkańców Europy i biała suknia ślubna zdaje się być elementem odwiecznej tradycji. W rzeczywistości jednak jej historia jest dość krótka. Wszystko zaczęło się w 1840 roku, gdy na ślubnym kobiercu stanęła ubrana w śnieżnobiałą suknię królowa Wiktoria. Zdjęcie z uroczystości obiegło świat, dając początek modzie, która trwa do dziś. Brytyjską władczynie szybko zaczęły naśladować inne arystokratki, a niepraktyczna biel sukni ślubnej pierwotnie podkreślała przede wszystkim wysoki status materialny wychodzącej za mąż kobiety. Z czasem zwyczaj upowszechnił się wśród wszystkich klas społecznych i dopiero wtórnie przypisano białej sukni ślubnej symbolizowanie niewinności i dziewictwa.