55 lat Pałacu Kultury

Pałac Kultury i Nauki został zaprojektowany przez architekta Lwa Rudniewa i wzniesiony w ciągu trzech lat.

Budynek wraz z iglicą ma 230,68 m (187,80 bez iglicy) wysokości, liczy 42 piętra i 3288 pomieszczeń o łącznej powierzchni 123 084 m². Nadal jest najwyższym budynkiem w Polsce. Na trzydziestym piętrze znajduje się taras widokowy. W sylwestrową noc 2000 roku na szczycie Pałacu Kultury odsłonięty został drugi co do wielkości w Europie zegar, jego cztery tarcze mają średnice po 6 metrów. Jest to zarazem drugi (po zegarze na NTT DoCoMo Yoyogi Building w Tokio) najwyżej położony zegar wieżowy na świecie.

PKiN stał się "bohaterem" wielu kręconych w Warszawie filmów (w kilku z nich był nawet "burzony"), a także punktem orientacyjnym dla warszawiaków i przyjezdnych. Po otwarciu był także przez pewien okres "ulubiony miejscem" dla samobójców, co wymusiło założenie krat na tarasie widokowym. Przez wiele lat Sala Kongresowa była największa (i jedyną w Polsce) salą estradową z prawdziwego zdarzenia - występowali tu m.in. Marlena Dietrich, Ella Fitzgerald, Jan Kiepura, The Rolling Stones czy Paul Anka. Kongresowa była też świadkiem licznych wydarzeń politycznych jak choćby zjazdów PZPR, a po 1989 roku także innych partii.

Dziś Pałac Kultury nadal tętni życiem - odbywają się tu liczne koncerty, spotkania, konferencje czy sympozja. Na co dzień siedzibę w budynku ma wiele firm i instytucji, które przyciąga tu doskonała lokalizacja i nowoczesna infrastruktura oraz zaplecze socjalne. Oprócz biur i instytucji znajdziemy tu także teatry, kino, muzea i inne atrakcje kulturalne. Niemal odrębnym bytem jest Pałac Młodzieży, największy w Polsce pozaszkolny ośrodek oświatowo-wychowawczy. Na zajęcia różne uczęszcza tam blisko 5000 uczestników, stanowiących kolejne pokolenie wychowanków tej instytucji. Łącznie od 1955 roku przygodę z Pałacem Młodzieży przeżyło około 350 tysięcy młodych ludzi.

Mimo, że od samego początku budowa, wygląd, umiejscowienie i patron (przez wiele lat nosił on imię Józefa Stalina) Pałacu Kultury budziły wiele kontrowersji, PKiN (zwany przez mieszkańców stolicy Pekinem) na stałe wpisał się w krajobraz Warszawy i stał się jedną z jej atrakcji. Budynek krytykowano za pretensjonalną formę (Władysław Broniewski nazwał go "koszmarem pijanego cukiernika"), nieprzystający do ówczesnych warunków przepych i ideologię jaka stała za "darem". Do dziś pojawiają się głosy, że pałac należałoby zburzyć, jednak od 2007 roku jest to praktycznie niemożliwe - obiekt został wpisany do rejestru zabytków.